Mobilya satın alırsınız. Kendinize dersiniz ki, bu hayatım boyunca ihtiyaç duyacağım son kanepe. Kanepeyi alırsınız ve sonraki birkaç yıl boyunca, hangi işiniz ters giderse gitsin, en azından kanepe sorununuzu çözmüş olduğunuzu bilirsiniz. Sonra aradığınız tabak takımı. Sonra hayallerinizdeki yatak. Perdeler. Halılar.
Sonra o güzel yuvanızda kısılıp kalırsınız. Bir zamanlar sahip olduğun şeyler artık sizin sahibiniz olur.

Eskiden hayat anlamsızmış, çünkü elinde hayatı karşılaştıracağı bir şey yokmuş. Ama şimdi ölüm varmış: ölüm, kayıp ve acı. Gözyaşları, titremeler, dehşet ve pişmanlık. Şimdi, hepimizi bekleyen sonu bildiği için, Marla hayatının her anını hissedebiliyormuş.

Uyanırsın ve hiçbir yerdesindir.
Bir dakika yeterli, dedi Tyler. O bir dakika için çok uğraşmanız gerekiyordu. ama bir dakikalık kusursuzluk, harcadığınız çabaya değerdi. Tek bir an. Hayatta kusursuzluktan en çok bunu bekleyebilirdiniz.
Uyanırsın ve uyanmış olmanız yeterlidir.

Bazen uyanır ve nerede olduğunuzu sormak zorunda kalırsınız.

Başka bir yerde, başka bir zamanda uyanabilseydim, başka bir insan olarak uyanabilir miydim?

Bu senin hayatın ve anbean sona eriyor.

Bazı insanlar gece insanıdır. Bazıları da gündüz insanıdır.

Her kalkış ve inişte, uçak bir tarafa doğru fazlaca yattığında, kaza olsun diye dua ederdim. Hepimizin çaresizlik içinde öleceği, insan bedenlerinin uçağın gövdesinde sıkışıp kalacağı o anı düşünmek uykusuzluğuma ilaç gibi gelir, üstümü dayanılmaz bir uyku çökerdi.

Herkes birbirine tutunur ve en büyük korkularını -ölümün dörtnala gelmekte olduğunu, boğazlarına bir silah namlusu dayanmış olduğunu- paylaşmayı göze alırken.

Bütün umutlarımızı kaybetmek özgürlüktü.