Renkleri göremediğimde kokluyorum üzerinde çiçek tozları olan
Yanılgılarımı. İşte o zaman çıkıyor aşkların tadı...

Sana bir ad bulmalıyım
Adını çağırırken sana benden daha çok şey getirecek bir ad
Başını bu adla çevirmelisin bana ve baktığında
O ses beni anlatmalı, benim bilmediklerimi de anlatmalı
Olmadıklarımı da

Korkmalısın. Çünkü acı bağımlılık yapar. Çünkü karaktersiz bir piç olmak bazen en kolayıdır.

Neden? Çünkü hiçbir bankaya yatıramayacağın kadar hayat dolusun. Çok berbat bir durum bu, asker. Hayata bu kadar bağlanmak. Acıdan bu denli uzak kalmaya çalışmak.

Yüz seksen bir öğrenci. Yüz altmış yedisi erkek. Kızlar nerede? İlköğretim kanununa muhalefet. Kimin umurunda? Benim değil. Büyüyünce ne olacaksın, küçük çocuk? Öleceğim, amına koyayım! Geberip gideceğim! Doğru cevap, geçtin sınıfı!

Bulunduğumuz bölgeye, zor deniyordu. Zor bölge. Toprağın suçu değildi. Zor olan, üzerindekilerdi. Bitki ve hayvanlardan geriye kalanlar.

Kar tek verimli tohumdur. Nereye düşse orada bembeyaz ağaçlar biter.

Kar yağar. Gömene kadar. Yağmur yağar, boğana kadar. Rüzgar eser, ayaklarını yerden kesip savurana kadar. Dinlesen dünyayı, duyacaksın. İnsanoğlu insan, siktir git buradan! Ama inat edersin. Yaşayacaksın. Yer çekimi var. Gidecek bir yer yok. Sürekli olarak kovulduğun, seni yutmak için sarsılıp yarılan bu dünyada yaşamaktan başka çaren yok.

Her şeyin ölçüsü, onu ölçen insandı.

Gözlerimi ve kulaklarımı kapadım, diyordu. Artık istediğiniz kadar ihanet edebilirsiniz. Sizi görmüyor ve duymuyorum. Umurumda değilsiniz.